گفت وگو با نایب قهرمان رقابتهای آسیایی لبنان

حسین زنجانیان : حقم طلای آسیاست و برای آن می جنگم

تاریخ ساز شد و بعد از 8 سال بالاخره مزد زحماتش را گرفت ، توانست اولین مدال آور تاریخ دانهیل رقابت های آسیایی لبنان را کسب کند مدالی که برای نخستین بار در تاریخ دوچرخه سواری ایران در بین قدرت هایی از تایلند و چین تایپه و ژاپن بدست آمد. به گفته خودش فاصله اش با مدال طلا فقط چند ثانیه بوده و برای همین فقط تلاش می کند تا آرزویش یعنی قهرمان آسیا را برآورده کند. اما بی شک مدال نقره او دست کمی از طلا ندارد.

حسین زنجانیان ملی پوش تیم ملی دوچرخه سواری در گفت وگو با روابط عمومی فدراسیون گفت: مسابقات آسیایی لبنان برای من خیلی خوب بود. به خاطر اینکه ساختمان هتل ما تا پیست زیاد نبود ، نسبت به تیم های دیگر زودتر به محل تمرین می رفتم و یک ساعت بیشتر تمرین می کردم.شاید این موضوع تاثیر زیادی در نایب قهرمانی ام در این دوره داشت.

وی افزود: من چند سال متوالی در این رقابت ها چهارم می شدم اما خدا را شکر این بار توانستم حقم را بگیرم هر چند که الان می دانم حقم مدال طلای رقابتهای آسیایی است و باید برای آن بجنگم.

زنجانیان در ادامه افزود: در حال حاضر با شیوع ویروس کرونا تمریناتم کمی کمتر شده اما حالا که مجوز تمرین داده شده باید تلاشم را بیشتر کنم تا بتوانم چند هفته های قبل را انجام دهم. متاسفانه در کشور ما عدم وجود پیست در این رشته مشکلات زیادی را بهمراه داشته حتی من و دوستانم در یکی از پارکهای تهران با گونی های پر از ماسه ، پیستی نچندان استارندارد را ساختم که متاسفانه بعد از چند روز شهرداری اجازه تمرین به ما نداد. ما واقعا برای تمرین یک محل تمرین استارندارد نیاز داریم.

ملی پوش دانهیل خاطر نشان کرد: تقاضایی دارم از فدراسیون و آن اینکه فقط یک محل پیست برای ما در نظر بگیرند حتی به شخصه حاضرم که  آن پیست را درست کنم البته آین را هم  می دانم که مشکلات زیادی دارد و از هیچ اقدامی برای تمرین دوچرخه سوارانش دریغ نمی کند و هر کاری مه از دستش برآید انجام می دهد.

  وی ادامه داد: بهترین پیست باید در کنار تل کابین باشد که ما برای بالا رفتن به راحتی رفت و آمد داشته باشیم مثل دیزین. واقعا پیست ایداه آل برای رشته ما را می توان در کنار دیزین یا توچال احداث کرد. در کشورهای صاحب عنوان دوچرخه سواران به خاطر اینکه درکنار پیست شان بالابر یا تله کابین دارند در یک ساعت حداقل بیست بار استارت می زنند اما در پیست های ما چون خودمان مجبوریم پیاده بالا برویم شاید در طول یک ساعت 2 الی 3 مرتبه بتوانیم تمرین کنیم.

زنجانیان با بیان اینکه هزینه در دوچرخه سواری بسیار زیاد است اظهار داشت: یکی از مشکلات دیگر من نداشتن اسپانسر است.  شاید اگر می توانستم یک اسپانسر خوب پیدا کنم بدون دغدغه مالی بهتر می توانستم فقط تمرکزم را روی تمرینات و مسابقات بگذارم. الان دوچرخه من بیش از 130 میلیون ارزش مالی دارد و طبیعی است هزینه های استهلاک آن هم بسیار گران است و از آنجا که در چند سال گذشته با هیچ تیمی نتوانست ام قرارداد امضا کنم همه را شخصا پرداخت می کنم .